Hnyttinn titil hér

Búinn að sjá tvær myndir á kvikmyndahátíðinni, Maríu hina náðarfullu og niðurfallið. Á hinni síðarnefndu lét ég fernt fara í taugarnar á mér, og hvorugt tengdist myndinni beint. Fyrsti þáttur taugatitrings hljómar svo: Nærri mér sat fólk, sem ég ímynda mér að séu hjón, en karlálkan var alltaf að segja konu sinni sögulegt trivia tengt því sem á skjánum var. Svei þeim besserwisserum sem kunna ekki að halda kjafti á meðan ræman rúllar.
Svo hríngdi sími. Gaurinn svaraði. hrmpf. Kveddninn er það, er fólki alveg sama þó að í kringum það sé fullur salur af fólki búið að borga offjár fyrir að njóta bíómyndar eina kvöldstund, sem svo er skemmilagt af kjaftavaðli?
Svo kom hlé. oj.
Að lokinni mynd gerðist svo það sem líklega var mest pirrandi af þessum pirringsvöldum. Á þessum fáu sekúndum sem alltaf eru á milli þess að mynd líkur og fólk stendur upp ríkir alla jafna ákveðin þögn í salnum. Þennan tíma nýtti einhver snillingurinn til að gala hátt og snjallt yfir salinn: Heil Hitler! svo framhjá engum fór. Sumt fólk.