Glöggir lesendur muna ef til vill eftir þessu greinarkorni
hér þar sem ég fór ófögrum orðum um villur sagnfræðingsins Jóns Tossa. Ég gerði þau mistök að líta aftur í bók hans
í eltingaleik við söguna um daginn, og rak þá augað í þetta:
„To understand the full significance of these records [hér er átt við frumskjöl] the historian must if possible study them in their original groupings (a principle on the whole respected in the Public Record Office [Þjóðskjalasafn Bretlands]) rather than in the rearrangement of some tidy-minded archivist.“
1Þessi orð eru afar vitlaus.
1) Það er ekki bara PRO sem beitir upprunareglunni „að jafnaði“ eins og Tosh segir (auðvitað á hún að vera ófrávíkjanleg regla í hvaða skjalasafni sem er). Hún var fyrst sett á blað í Hollandi um miðja 19. öldina en hafði verið brúkuð víða að einhverju leiti í um hálfa öld áður.
2) „Endurröðun snyrtilegs skjalavarðar“ á ekki að þekkjast. Hver sá sem kallar sig skjalavörð (e. archivist, þ. archivar) á að þekkja upprunaregluna (e. provincial princip, þ. Provincialprinsipp, f. Respect du fonds) og starfa samkvæmt henni. Vissulega leynast einstaka bókasafnsverðir á skjalasöfnum og hafa þeir unnið ófá óafturkræf skemmdarverkin. En þeir eru e k k i skjalaverðir (þó sumir haldi að þeir séu það).
3) Einnig er athyglisvert að hr. Tosh nefnir upprunaregluna ekki sínu rétta nafni. Fyrir því gætu verið tvær ástæður: a) hann gerir ráð fyrir því að lesendur sínir séu (jafn miklir) hálfvitar (og hann) eða b) hann þekkir hana ekki sjálfur undir sínu rétta nafni.
1 John Tosh:
The Pursuit of History. Aims, methods and new directions in the study of modern history. 3. útg. endurskoðuð. London, 2002. Bls. 96